Eğleniyor muyuz gençler?

Nihayet blogumun kumanda panelinde temiz bir sayfa açabildim! Benim için çalıştığım bir filmin ya da dizinin setindeki en güzel gün o projenin son günüdür. Çünkü o gün sette vakit bulamadığım tüm güzel şeyleri artık yapabileceğimi bildiğim gündür artık:-) Karaoğlan'ı sonlandırıp ekiple mutlu mesut vedalaştıktan sonra ilk izlediğim film The Hunger Games oldu. Aslına bakarsanız izlemek için sabırsızladığım bir film değildi, zaten öyle olsaydı sinemada izlemiş olurdum muhtemelen. Filmi Serapcığım, David ve ben izledik ve sanırım ablamla, David uyumasın, heyecanlı bir şeyler olsun diye bu filmi seçtik. Ve filmin sonuna geldiğimizde dostlar sevgili eniştem uyumamıştı, bu da filmin en azından ablamların evinde amacına ulaştığını gösterir:-)

The Hunger Games, korkutucu ve karanlık bir dünyayı anlatıyor. Filmi henüz izlememiş olanlar için kısaca bu karanlık dünyayı biraz olsun özetleyeyim. Panem ulusu, başkent Capitol ve ona bağlı olan 12 bölgede yaşayan insanlardan oluşur. Zenginlik ve refah içinde yaşayan Capitol, 12 bölgenin de hakimi pozisyonundadır. Capitol daha önceden kendisine karşı çıkarılmış olan ayaklanmanın tekrar yaşanmaması için ceza niteliğindeki 'açlık oyunları'nı her sene zorunlu olarak uygular. Bu insanlık dışı oyun için, her bölgeden 12 ve 18 yaşlarında olan bir erkek, bir kız seçilir ve kısa süren bir eğitim sürecinden sonra seçilenler, oyunun sonunda yalnızca bir kişinin hayatta kalacağı tehlike ve yokluklarla dolu ormana bırakılırlar. Ormanda, birbirlerine, açlığa, susuzluğa ve Capitol'ün yaratıp karşılarına çıkarttığı her şeye karşı direnerek sağ kalmayı başaran kişi, bu oyunun galibi olur.

Filmin uyarlandığı aynı adlı Suzanne Collins kitabı çok satanlar listesinde uzun süre kalmış, serinin diğer kitapları da yine çok satanlarda. Özellikle gençler arasında çok tutulmuş ve sevilmiş. Collins'in yarattığı dünya aslında çok yeni değil, daha önce de acımasız, sert, ölümün eğlenceye dönüştüğü tuhaf hikayelerle edebiyatta ve sinemada karşılaştık. Ben Açlık Oyunları'nı okumadım, o nedenle filmin kitabın gerisinde kalıp kalmadığını bilemiyorum. Bana göre sıkılmadan izlenecek, orta seviyede bir film. Resmettiği acı, fakirlik ve şiddetle yaşayan insanların ve bu acı ve şiddetle beslenen, onu bir çeşit eğlenceye dönüştüren diğer insanların hikayesi maalesef yeterince güçlü bir etkileyicilikle bana ulaşamadı. Oysa ki ortada çok trajik bir hikaye var; çocukların, henüz çocukluktan çıkmış gençlerin zoraki bir şova sürüklendiği ve bu şovun başka insanların neşesine dönüştüğü bir öyküde sanki başka şeyler ön plana çıkartılmış gibi. Kastettiğim pek tabii filmdeki şiddetin dozunun az olması değil, öncelikle genç izleyici kitlesini hedefleyen film, doğal olarak gösterdiği şiddeti  en aza indirgemek durumunda. Söylemek istediğim Capitol'ün eğlencesi olan bu hayatta kalma şovunun, filmin izleyicisi için de neredeyse bir eğlenceye dönüştürülecek şekilde sunulması.

Filmin kostümleri keskin bir ayırım yapabileceğimiz iki ayrı uçta yaratılmış. Bir uçta Capitol'ün, diğer uçta ona bağlı olarak yaşayan bölgelerin giydikleri var. Oldukça sınırlı imkanlarla yaşayan bölgelerin giydikleri en ufak bir ilgi çekiciliğe izin vermeyen soluk renklerin hakimiyeti altında. Bolluk ve neşenin simgesi Capitol'ün insanlarının kıyafetleri ise renk patlamasıyla gözünüzü kamaştıracak çarpıcılıkta. Kostüm tasarımcısı Judianna Makovsky, yazarın kelimeleriyle şekillendirdiği giyim şekillerinin izinden giderek sinema perdesinde etkileyici bir görsellik yaratmış. Kostümlerin, birbirine taban tabana zıt iki dünyayı seyirciye anlatmada çok önemli bir görev gördüğü bu filmde Makovsky gibi bir yetkin bir ismin tercih edilmesi şaşırtıcı değil. Tasarımcının daha önceki çalışmaları, geniş bir kostüm yelpazesini oluşturacak nitelikte. Harry Potter,   The Last Airbender ve X-Men gibi farklı dünyaların ya da Great Expectations, Seabiscuit gibi farklı dönemlere ait pek çok filmde akılda kalıcı yaratımları olan sanatçı için The Hunger Games, kariyerinde hatırlanacak üretimleri yaptığı bir film olmuş. Özellikle Capitol'ün kostümleri bir tasarımcının çizgilerini çok uç noktalara taşıyabileceği bir yaratım sürecine izin veriyor. Parlak renklerin, ışıltıların, fırfırların, vatkaların, gösterişe ve abartıya hizmet eden her şeyin kullanıldığı kostümler, bir sirkten ya da aşırıya kaçmayı seven bir modacının defilesinden ödünç alınmış gibi. Capitol, kurban seçtiği her bölgenin adaylarının giyim stiliyle de özel olarak ilgilendiği için henüz ormandaki oyuna geçmeden önce bölgelerden toplanan tüm karakterler de yaratılan şatafatlı tarzın içinde yer alıyorlar. Bu ölüm kalım oyununda halkın ve sponsorların ilgisini çekerek bir adım öne geçmeyi sağlayacak  şeylerden biri kostümler, bu nedenle yarışmacıların Capitol halkına sunulduğu geçit töreninde kurbanlarımız bölgelerine uygun tasarımlar içerisindeki çarpıcı kıyafetleriyle zoraki bir arz-ı endam ediyorlar. Esas kızımız Katniss Everdeen ve kader arkadaşı Peeta Mellark'ın alevli kostümleri diğer adaylar arasından ilgi çekmelerini sağlayan ilk şeylerden biri.

Judianna Makovsky, kostümleri oluştururken öncelikle yazarın anlatımlarını ve yönetmen Gary Ross'un kuracağı atmosfere yönelik isteklerini dikkate almış. İlham aldığı tasarımcı ise dönemine göre oldukça farklı üretimler gerçekleştiren Elsa Schiaparelli olmuş. Capitol'ün görünüşünü, abartılı ve gösterişli Marie Antoinette döneminin kıyafetleriyle, otuzlu yılların kostümlerinden çizgiler taşıyan yepyeni bir stil yaratarak oluşturmuş. Filmin giydikleriyle ilgili daha fazla bilgiye ulaşmak isteyenler tasarımcıyla yapılmış şu röportaja tıklayabilirler. 

Bu yazı için internette dolaşırken çok fazla siteye, bloga girip çıktım. Bazen sadece filmde kullanılan ojenin renginin, saç modelinin ya da kıyafetlerin stillerinin konuşulduğunu gördüm. Capitol halkı dışında da eğlenen insanların olduğu kesin, ne diyeyim. Umarım uzun bir süre sonunda gelen bu yazıda fazla konuşup gevezelik yapmamışımdır. Hala buralarda olan herkese ve yeni misafirlere bu yazı aracılığıyla kocaman bir merhaba!